Prolog

     Zieleń... kolor nadziei, którą z dnia na dzień traciłam coraz bardziej. Kolor równowagi, harmonii, która została zachwiana poprzez rządzę zysku, władzy, nie zważając na krzywdę niewinnych ludzi zabijanych tylko ze względu na ich miejsce zamieszkania. Kolor, który tak rzadko dane nam było oglądać. Częściej zdarzało nam się widzieć agresywną czerwień pochłaniającą domy i lasy, lejącą się z wiotkich ciał poprzez widoczne, duże rany i wypuszczaną na nas z nieba przez duże samoloty. Czytując moje stare, zniszczone pamiętniki tytuł nasuwa się sam „Wyjdź z mroku i ujrzyj zieleń”. A jednak mam wątpliwości czy właśnie tak powinna nazywać się ta przepełniona cierpieniem historia. Coraz częściej myślę o nas jak o kwiatach spowitych popiołem. Urodzeni na czystej ziemi i rosnący na niej pewni tego, że kiedyś, w odpowiednim momencie, rozkwitniemy i będziemy cieszyć się słońcem. Jednak nigdy nie dane nam było tak żyć, bo to co się stało nigdy nas nie opuści i nigdy nie da nam stać się piękną rośliną podziwianą przez innych. Kiedy byliśmy jeszcze zaledwie pąkami, początkiem pięknych kwiatów, spadł na nas popiół krzywdząc nasze delikatne, wrażliwe, aksamitne, nie w pełni rozwinięte płatki. Musieliśmy żyć, nikt z nas nie chciał umierać, więc piliśmy brudną wodę i rośliśmy na kwaśnej, zanieczyszczonej glebie. Zmuszeni szybko dojrzeć i rozwinąć słaby kwiat, by przyjąć więcej słońca i poprosić o pomoc poprzez swój wygląd oszpecony biedą, by lepiej sobie poradzić. A przecież byliśmy tylko dziećmi, które potrzebowały pomocy, a z czasem zmuszone były poznać okrutny świat dorosłych, co powinno stać się dopiero za kilka lat. I choć czas nieubłaganie płynie, a gleba pode mną wydobrzała, w moich żyłach wciąż pulsuje kwas, którego ciężko mi się wyzbyć i który będzie towarzyszył mi przez całe życie. Jestem teraz starsza, mądrzejsza, opanowana i mogę, mam nadzieję, opisać tą historię bez uprzedzeń, nienawiści i smutku, jakie szalały w mojej duszy jeszcze jakiś czas temu. Chociaż ta opowieść przysporzy mi wiele bólu to mam nadzieję, że choć jedna osoba wyciągnie z niej wnioski i spojrzy na swoje życie poprzez pryzmat moich opowieści.