Rozdział 1 "Moje dzieciństwo i teraźniejszość"

     Moje dzieciństwo było jak jedna wielka tęcza. Mieszkałam w sporej wiosce o malowniczych zachodach i wschodach słońca rozciągających piękną paletę barw na błękitnym niebie. Ptaki zawsze radośnie ćwierkały nad ranem jakby rozbudzając wszystko do życia.

    Moi rodzice nie byli zbyt biedni, ale nie byli też bogaci, więc nawet nie myśleliśmy o tym, że mamy zbyt mało czy dużo pieniędzy. Po prostu były i już. Pozatym jako pięcioletnia dziewczynka nie interesowałam się zbytnio finansami moich rodzicieli.

     Mój tata pracował jako architekt i zarabiał na tyle wystarczająco, że mama mogła siedzieć w domu. Zajmować się dzieckiem i domem. Pamiętam jej zawsze łagodny i ciepły uśmiech jakim mnie obdarowywała.

     Mama miała ciemnobrązowe, długie włosy, które zwykle splatała w luźny warkocz i przekładała przez ramię. Jej błękitne oczy błyszczały szczęściem. Rzadko kiedy przyćmiła je fala łez. Moja rodzicielka miała kobiecą figurę i była szczupła.  Zawsze patrzyłam na nią z podziwem, była dla mnie ideałem i miałam nadzieję, że kiedyś będę tak piękna jak ona.

     Tata pracował przez cały tydzień do późnych godzin, więc rzadko kiedy mogłam ujrzeć choć na moment jego twarz. W sobotę rano, gdy tylko odtworzyłam swoje małe, ciekawskie oczka, biegłam co sił w nogach do sypialni rodziców, z trudem otwierałam drzwi i kładłam się między mamę i tatę przy czym trochę ich wybudzałam. Zawsze mocno przytulałam się do taty, bo to za nim najbardziej tęskniłam po całych pięciu dniach udręki, które dla dziecka były jak nieskończoność. Kiedy tylko tata unosił powieki, a jego oczom ukazywał się obraz małej dziewczynki tulącej się do jego torsu, na jego usta wkradał się delikatny uśmiech. Zawsze wtedy szczelniej przykrywał siebie i mnie kołdrą, a potem odwzajemniał uścisk i zamykał oczy ciągle się uśmiechając. Mama wtedy zazwyczaj wstawała z łóżka i szła do kuchni bez słowa mając ochotę mnie jednocześnie zabić za tak wczesną pobudkę jaką im szykowałam i kochać za to, że jestem tak dobrym dzieckiem. Mogliśmy tak z moim kochanym tatą leżeć cały dzień, ale po pewnym czasie zawsze przychodziła mama.

-Śniadanie!- krzyczała, choć jej głos i tak brzmiał słodko.

Tata wtedy przekręcał się na plecy, rozciągał się, ziewał, a po pewnym czasie wstawał biorąc mnie na barana i zbiegając pędem ze schodów.

-Tom. Mówiłam ci, żebyś tak nie robił.- odparła bardzo poważnie mama jedną rękę opierając na biodrze, a drugą unosząc z łopatką do naleśników w dłoni.

-Oj dobrze, już dobrze-tata postawił mnie na ziemię- kochanie moje.

Tata zbliżył się do mamy, objął ją w pasie, a ona zaczęła się głośno śmiać. Zawsze lubiłam patrzeć na czułości rodziców, wydawały mi się naturalne.

-Już nie będę Jane....- odparł tata przerywając sobie krótkimi i głośnymi pocałunkami w szyję mamy.

Moja rodzicielka z ogromnym uśmiechem odparła:

-dobrze...- i zaczęła znów głośno się śmiać patrząc ku górze. Nagle uśmiech zszedł jej z twarzy i pociągnęła nosem.- Naleśniki!- zawołała głośno, wyrwała się z objęć taty, chwyciła patelnię i pobiegła do zlewu, nad którym za chwilę uniósł się pióropusz pary- do stołu, ale już!- krzyknęła niezadowolona wskazując palcem na miejsce poza kuchnią.

Ja i tata spuściliśmy głowy i udaliśmy się do jadalni pewni, że przegraliśmy już tą bitwę.

     W niedziele prawie zawsze gdzieś wychodziliśmy. Do kina, teatru, restauracji. Rodzice byli wtedy bardzo szczęśliwi. Ja z resztą też, bo kiedy ma się pięć lat wyjście pięć kroków od domu jest czymś wspaniałym i bardzo podniecającym.

     Tak mijał cały tydzień i wszystko zaczynało się od nowa.

     Oczywiście do czasu. Gdy miałam osiem lat moi rodzice zmarli w pożarze ich własnego domu, podczas gdy ja byłam u cioci Nancy na wyjeździe. Znaleziono ich martwych, zwęglonych w łóżku, przytulonych do siebie z uśmiechem na twarzach.

     Od tamtej pory już na stałe mieszkam u ciotki. Jest ona młodą, dwudziestoośmioletnią kobietą. Ma narzeczonego, którego bardzo kocha. Jest wysoki, ma ciemne włosy, szare oczy i jasną karnację. Uchodzi za przystojnego mężczyznę choć jak dla mnie nie może równać się urodą z moim tatą, który był wysokim, postawnym, dobrze zbudowanym mężczyzną z ciemną karnacją, brązowymi włosami i piwnymi tęczówkami, które niejednokrotnie zlewały się ze źrenicami nie pozwalając się odróżnić.

      Rano oni wychodzą do pracy, ja do szkoły. Ciocia wraca o 14:00, zawsze wcześniej ode mnie. Ja i Ethan wracamy do domu zazwyczaj o tej samej porze, czyli o 15:30. Na stole czeka już na nas pyszny obiad, jaki przygotowuje Nancy. Po tym jak ucieszymy nasze burczące brzuchy ucinamy sobie krótką pogawędkę na temat minionego dnia. Opowiadamy co stało się smutnego, śmiesznego, dobrego, żenującego. Siedzimy tak przy stole zazwyczaj do 16:15. Wtedy każdy rozchodzi się do swoich obowiązków, czego zazdroszczę dorosłym, bo oni nie mają prac domowych.

     Lubię Ethana, jest miły, przyjazny, a razem z moją jasnowłosą, ładną ciocią stanowią śliczną parę. Nie trzeba się mną już opiekować tak jak kiedyś. Mam 14 lat i większość rzeczy robię sama, często pomagam w domu, bo chcę się odwdzięczyć za to, że ciocia mnie tu przyjęła. Gdyby nie to, zapewne wylądowałabym w sierocińcu, a tam wszystkie dzieci są tak samo ubrane i tak samo pozbawione miłości. Rzadko kiedy zdarza się miła pani opiekunka. Są to zazwyczaj podstarzałe, zgorzchniałe i wredne kobiety bez serca. Dzieci które tam trafiają zazwyczaj po ukończeniu osiemnastu lat są wykopywane poza sierociniec, by nie wyjadały już zapasów i nie marnowały wody, bo przecież są już pełnoletni i mogą sobie sami poradzić. Niestety młodzi ludzie nie znają wtedy świata, większość z nich się stacza za co inni obwiniają statut sieroty a nie- sierociniec.

     Cenię w Ethan’ie i Nancy to, że nawet nie próbują być dla mnie rodzicami. Są dla mnie jak ciocia i wujek, a czasami bardziej jak brat i siostra. Żartujemy, śmiejemy się, a w naszym domu panuje radosna atmosfera.

     Urodziłam się 12 Marca 1927 roku. Byłam przeuroczym dzieckiem o dużych oczach i pulchnych rączkach często wyciąganych w stronę mamy. Wszyscy sądzą, że jestem bardzo dojrzała jak na swój wiek i dużo doroślejsza od swoich rówieśników. Czasem kiedy patrzę na ich zachowanie pozostaje mi tylko pokręcić głową. Nie mam przyjaciółki, co najwyżej koleżankę. Jestem bardzo pilna w nauce i mam najlepsze wyniki w klasie.

     Pewnego dnia siedziałam już w swoim pokoju i czytałam chyba po raz setny tą samą, ulubioną książkę, kiedy weszła Nancy.

-Masz wszystko?

Oderwałam się od czytania i spojrzałam w stronę ciotki, która stała w drzwiach rękę opierając na białej futrynie.

-Yhm.- potwierdziłam i wróciłam do czytania.

-Sprawdzałaś?

-Nie, ale mam!- nieco podniosłam głos i się zdenerwowałam. Czy musi po raz setny pytać o to samo?!

-Nie dyskutuj tylko sprawdź!

-Yyyyyy...- wydałam pomruk niezadowolenia i zrobiłam zniesmaczoną minę.

-Kochanie...- Nancy podeszła do mnie i położyła mi dłoń na plecach- wiesz, że to dla twojego dobra....- zapadła chwila ciszy przerywana tylko brzdąkaniem w dużym plecaku – ja codziennie sprawdzam i jakoś nic mi się nie stało- zakończyła delikatnie i podniosła się.

-Wiem ciociu. Przepraszam- nie wiem co we mnie wstąpiło. Nigdy nie podniosłam na nią głosu.

Ale to nie zmienia faktu, że bardzo nie lubiłam sprawdzać codziennie zawartości plecaka choć nic nie wypakowywałam. Bo przecież czemu miałabym to robić? Żeby zjeść ohydny, suchy chleb albo twarde herbatniki?

     Tak, mój okres młodości, dojrzewania, kiedy to powinnam szaleć i biegać z chłopcami, przypadł na największy konflikt zbrojny w historii ziemi- drugą wojnę światową. Każdy na wiosce (nie wiem jak jest gdzie indziej, bo nie mamy kontaktu z ludźmi mieszkającymi dalej niż 15 kilometrów od nas. Wojna to nie czas na podróże) plecak z kilkoma ubraniami, jedną parą butów, płaszczem, kocem, karimatą i, co najważniejsze, jedzeniem. Te plecaki są naprawdę ogromne i nadzwyczaj pakowne. Są po to, żeby w razie nalotu (które ostatnio zdarzają się często) zabrać część rzeczy potrzebnych do przeżycia, bo możliwe, że po wyjściu ze schronu okaże się, że nie mamy dokąd wracać. To straszne, wszyscy żyją w ciągłym stresie i czuwają całą noc, by nie spłonąć żywcem. Żadna noc odkąd skończyłam dwanaście lat nie była spokojna. Wszyscy wpół czuwali, wpół spali, by chodź chwilę odpocząć. Ale nigdy nikt nie znał godziny ani dnia nalotu. Co najwyżej przyszły do nas wieści, że samoloty zbliżają się do nas i mogliśmy się nieco lepiej przygotować. Ale i tak co mogliśmy zrobić? Co najwyżej pochować wcześniej jedzenie i wziąć kołdry do schronu. Nic pozatym.

     Pewnego dnia z trzech głośników przy głównej alejce znów rozbrzmiał alarm mrożący krew w żyłach i napawających wszystkich strachem. Każdy nerwowo zaczął się rozglądać. Złapałam plecak i wypadłam jak oparzona z pokoju spotykając po drodze biegnącą ciocię.

-Kochana! Zapomniałam spakować aktów urodzenia i dokumentów! Nie zdążę!- mówiła pośpiesznie.

-Więc ja schowam jedzenie, a Ty pakuj dokumenty. Spotkamy się w schronie.

-Na pewno?- upewniła się Nancy.

-Na pewno.- kiwnęłam głową i lekko się uśmiechnęłam po czym popędziłam na dół po schodach.

Wpadłam do kuchni, chwyciłam skrzynkę i napakowałam tam konfitur, chleba, sera i mięsa. Plecak zostawiłam przy blacie. Chwyciłam skrzynię i z trudem zaniosłam ją do ogrodu, gdzie po paru krokach przykucnęłam. Odtworzyłam drewnianą klapę i moim oczom ukazał się dość głęboki dół. Nie zastanawiając się długo włożyłam tam  zawartość skrzynki i zamknęłam drzwiczki na kłódkę, do której klucz schowałam do plecaka gdy tylko wróciłam do domu. Sprawdziłam szybko czy okna są zamknięte, chwyciłam plecak i w drodze do drzwi pokonanej biegiem go założyłam. Zamknęłam dom na klucz, który także schowałam do bocznej kieszonki i spojrzałam w niebo. Na naszą wioskę leciał grad bomb zapalających.

-Za późno...- wyszeptałam do siebie.

Skończyłam wiązać but i popędziłam w stronę schronu. Nagle przede mną spadł zapalony słup. Przeskoczyłam go i mknęłam czym prędzej na policzkach czując nieznośne ciepło, które zdawało się przypalać mi skórę. Sprawnie przebierałam nogami aż wreszcie zatrzymałam się, bo mój wzrok przykuła bomba zapalająca lecąca wprost na mnie, a były one bardzo duże. Serce zaczęło mocniej bić. Musiałam w ciągu kilku sekund zdecydować: biec do schronu i narażać życie czy uciekać. Bardzo się przestraszyłam. Zaczęłam się cała trząść i odtworzyłam szeroko wypełnione strachem oczy. Noga nie chciała drgnąć w żadną stronę, a ja musiałam podjąć decyzję! Starałam się jak najszybciej przeanalizować zalety i wady drugiej opcji. Tętno szaleńczo przyśpieszyło, a po policzkach spływał pot. Jak widać zastanawiałam się zbyt długo, bo ktoś pociągnął mnie mocno za nadgarstek i zaczął szybko biec nie puszczając mojej ręki. Był to chłopak wyższy ode mnie z siostrą na plecach przywiązaną do nich chustą.